Tips

Meest gebruikte links
Actieve topics
Laatste kaartcommentaar

Spoilers
Innistrad Crimson Vow
Crimson Vow Commander
Innistrad Midnight Hunt
Midnight Hunt Commander
Adventures in the Forgotten Realms (AFR)
Commander Forgotten Realms (AFC)
Modern Horizons 2 (MH2)
Modern Horizons 1 Timeshifts (H1R)
Strixhaven (STX)
Strixhaven Mystical Archive (STA)
Commander 2021 (C21)

Alle spoilers zijn te maken in de catalogus en staan met linkjes op de winkel homepage.

Verkoop of ruil je overtollige kaarten aan Nedermagic via onze dynamische inkooplijst of vraag per email een bod op je gehele collectie.

[COLUMN] Grand Prix Sao Paulo Reisverslag

Scroll: [boven|reacties|beneden]
12-7-2016 09:20:00

Dinsdag 28 juniHet is mijn eerste keer in Zuid-Amerika, een geheel nieuw continent en een nieuwe ervaring. Ik ben erg slecht voorbereid, maar ben van plan gewoon in het diepe te springen en te zien wat deze ervaring me brengt. Ik heb van meerdere mensen gehoord dat Sao Paulo geen geweldige stad is, maar dat Rio de Janeiro dat wél is. Na 24 uur kan ik zeggen: Sao Paulo is geen geweldige stad...

Grappig detail: de Engelse taal wordt hier niet aangegeven met een Union Jack, maar met de Amerikaanse Stars and Stripes. Niet dat je daar veel aan hebt, bijna niemand hier spreekt Engels. Ik ben enorm dankbaar dat ik wat Spaans heb geleerd, daarmee kan ik enigszins communiceren. Niet dat mensen hier Spaans spreken, maar het lijkt voldoende op Portugees om heel simpele dingen te kunnen uitwisselen.

Mijn eerste indrukken: heel veel armoede, stank, herrie, drukte. De stad is anders dan enige andere stad waar ik ooit geweest ben: wolkenkrabbers afgewisseld met neoclassicistische gebouwen die ooit heel mooi waren maar nu verwaarloosd en smerig zijn, en heel veel mooie pasteltinten. Veel zwervers, de stoep is compleet onbegaanbaar vanwege alle gaten en kuilen. Overal straatverkopers en winkelpersoneel, en iedereen schreeuwt om het hardst om zijn waren aan te prijzen.



Enorme variëteit aan bouwstijlen en kleuren.

Alles wat ik hier zie lijken afdankertjes van Portugal; de kunst in de musea, de kerken, zelfs de taal en de religie. Het hotel is verschrikkelijk, en mijn eerste idee na het inchecken en zien van de kamer was om dan maar wat extra geld over de balk te gooien en een beter hotel te nemen. Ik besloot het als een uitdaging te zien en ben gebleven; het toilet lekt, de badkamer beslaat minder dan 2 vierkante meter, ik stoot voortdurend mijn elleboog tijdens het tanden poetsen, maar het ziet er redelijk schoon uit. Bed slaapt voor geen meter, maar ik ben moe genoeg om toch te slapen. Ondanks de herrie op straat, want ze rijden als nog grotere idioten dan ik ooit ergens anders heb gezien. Nou ja, China uitgezonderd dan.

De meeste restaurants zouden wij als een soort snackbar bestempelen: het lokale eten lijkt gefrituurd en vervolgens gemagnetrond te zijn. Wel lekker: kroketten van kabeljauw, aardappelkroket gevuld met kabeljauw, en heel veel pasteitjes gevuld met kabeljauw. Of kip, vlees of kabeljauw. Elke snackbar verkoopt ook verse sappen, heerlijk vol van smaak, en onder je neus bereid. Voor het diner bleek bij mij om de hoek een restaurant te staan dat op TripAdvisor hoog stond aangeschreven; de tent zag er zo sjofel uit, geen menukaarten en een grote vrees dat ik niet kon communiceren, dat ik gisteren maar gewoon 2 pasteitjes en een glas sap heb genomen als diner.

Ik heb wat musea en kerken bezocht, maar alles is uitsluitend in het Portugees en niet van indrukwekkende kwaliteit. Wel wat geleerd over de geschiedenis van het land, de etnische diversiteit, en de rol van het katholicisme hier.


Kunst die mooi genoeg is voor Braziliaanse musea, maar die nooit in een Europees museum zou hangen.

Overmorgen lekker escape rooms spelen met andere judges, vrijdag t/m zondag judgen, en dan maandag naar Rio de Janeiro. Ik hoop echt van harte dat die stad leuker is dan Sao Paulo, want hoewel ik me probeer te amuseren en het probeer leuk te vinden hoe exotisch en anders alles hier is, de herrie, stank, drukte en kabeljauw komen me nu al helemaal de neus uit...


Woensdag 29 juniZomaar wat dingen die me opvallen en die anders zijn dan in Europa. Zebra paden zijn hier alleen maar een indicatie waar je de weg mag oversteken, maar betekenen verder niets. Er zijn voetgangerslichten, je hebt geen voorrang op een zebra, je moet gewoon maar kijken naar de stoplichten voor auto's die haaks op de zebra staan, en als die op rood staan, nou ja, dan is het een kwestie van snel oversteken.

Ze zijn hier enorm hygiënisch, althans voor zover zichtbaar: alles wordt met tangetjes en servetjes aangepakt, iedereen die ook maar iets met voedsel te maken heeft draagt een haarnetje, en overal staan grote flessen handdesinfectiegel.

Alles gaat in plastic tasjes, en bij voorkeur in dubbele verpakkingen. Plastic bekertje met sap? Gaat in een plastic tasje. Aardappel-kabeljauw-concoctie, vers uit de magnetron? Servetje, papieren zakje, plastic zakje. 1 stuk zeep bij een van de ontelbare mini-supermarktjes? Ja hoor, plastic zakje.

Heel veel openbare dronkenschap, en heel veel daklozen met allemaal hetzelfde grauwe grijze dekentje, dat blijkbaar gratis door de overheid of door de kerk wordt verschaft. Ze slapen hier overal en nergens op straat, gelukkig wordt het hier nooit echt koud.

Op straat spreken verkopers me constant aan, en ik vermoed dat sissen de manier is waarop prostituees proberen je aandacht te trekken. Ik word gek van het constante geschreeuw van verkopers; sommigen hebben zelfs draagbare headsets en luidsprekers. Het is blijkbaar ook sociaal acceptabel om voorbijgangers aan te raken, op de schouder te tikken en amigo te noemen.

Op elke straathoek vind je wel een sexshop, er zijn legio stripclubs en bioscopen. Ik heb al een aantal homo koppeltjes hand in hand over straat zien lopen, dus blijkbaar is dat hier geen probleem, ondanks het katholicisme dat hier helaas hoogtij viert. Blijkbaar gaan seks en de kerk prima samen; eerst bidden en dan langs de sexshop om je minnares te verrassen, of eerst seks voor het huwelijk en daarna om vergeving bidden. Katholicisme blijft een wonderlijke religie ^^

Ik weet dat ik het al gezegd heb, maar ik vergeet het zelf ook telkens weer. Het wegdek is hier echt bizar slecht en gevaarlijk, ik struikel gemiddeld eens per uur. Zodra ik om me heen kijk in plaats van naar de grond voor mijn voeten te kijken, stap ik weer in een gat. Ik probeer er de charme van in te zien, maar eigenlijk ben ik vooral bang om een been te breken of mijn enkel te verzwikken.


Zomaar wat foto's van de stoep.

Nog iets opmerkelijks: het is hier hartje winter en we zitten dicht bij de evenaar, dus er is nauwelijks een schemering; om half zes is het nog klaarlicht, om 6 uur 's avonds is het pikdonker. Het is zelfs enigszins fris met een schamele 20 graden... ondanks de wind toch geen weer om een jas aan te trekken.

Vandaag ben ik rogue gegaan en heb geprobeerd echt de couleur locale te proeven. Afgezien van de vele heerlijke fruitsapjes en de bizar goedkope en lekkere koffie, heb ik voor de lunch tapioca gegeten, voor zover ik weet de eerste keer in mijn leven. Het meel gaat zomaar de pan in, even aandrukken met de lepel, wachten, dan kaas en geschaafde kokos er op, wat margarine, en dan dubbelvouwen. Gortdroge, smakeloze hap. Pannenkoek zonder ei en zonder melk. Geen fan.

Voor het avondeten aan de receptionist gevraagd of hij nog een goed restaurant in de buurt kende. Nou, dat wist hij wel! Een heel goed restaurant, heerlijk eten, en dat op loopafstand! Het restaurant ziet er, zoals alles hier, niet uit. Plastic tafels en stoelen, goedkope papieren servetjes, ranzige tafelkleden. Echt lokaal dus, en het zat vol met locals. Men spreekt geen woord Engels, maar ze hadden wel een menukaart in het Engels, alleen zonder prijzen. Ik wist dat ik genaaid zou gaan worden, maar de rekening bedroeg maar liefst 100 R$ (Real, al blijf ik het in mijn hoofd Roebel noemen; niet handig, want de Real is een stuk meer waard dan de Roebel; 100R$ is ongeveer 30 euro). Ter vergelijking: koffie kost 2 R$, entree voor de grote musea 4 R$, mijn lunch van tapioca was 5 R$.
Ik bestelde de locale specialiteit: Brasilian Black Bean dish. Ik voel me enorm stom dat ik dacht dat dit misschien wel vegetarisch zou zijn... het is een soort erwtensoep met allemaal stukken ongedefinieerd vlees en worst, niet te vreten. Daarbij de smerigste en verdrietigste patat ooit, witte rijst, gewokte andijvie met spekjes en flinke stukken knabbelspek bovenop, tegen bijbetaling extra groenten (wortel, doperwt en broccoli), en een of ander vaag geel poeder dat waarschijnlijk de polenta was. Wat een bord vol ellende. En om het helemaal compleet te maken: verderop zat een gezin met 2 jonge kinderen die lekker veel herrie maakten; kon er ook nog wel bij.


Ik blijf het prachtig vinden hoe zulke verschillende stijlen en formaten van gebouwen vlak naast elkaar staan.

Ik vind het jammer dat ik dit niet leuk vind; ik wil echt van het avontuur genieten, spannende nieuwe dingen meemaken, maar dit is gewoon niet wat ik wil. Dankzij mijn gebrekkige Spaans kan ik me nog een heel klein beetje redden, maar ik heb wel definitief besloten dat ik me niet ga aanmelden voor meer van dit soort exotische GP's. Ik blijf voorlopig lekker in Europa, met af en toe een uitstapje naar Engeland. En wie weet de USA. En natuurlijk staat Japan nog hoog op mijn verlanglijstje! Maar dit soort landen... nee, niet mijn kopje thee.


Donderdag 30 juniVandaag stond geheel in het teken van escape rooms! 's Morgens veel te vroeg wakker geworden, tas gepakt en met de metro in de ochtendspits naar de eerste locatie. De mensen hier zijn, in ieder geval tijdens de spits, net zo asociaal als in China: ook al staan er overal bordjes dat je eerst passagiers moet laten uitstappen voordat je instapt, mensen wurmen zich tegen de stroom in naar binnen. Ik liep te slepen met met 23 kilo zware hutkoffer (ik kijk er naar uit om mijn 5 kg stroopwafels uit te delen), dus ik ben niet erg wendbaar op dit moment. Toen een of ander snotaapje met haar mobiele telefoon in de hand zich naar binnen drong terwijl ik naar buiten wilde, heb ik gewoon mijn brede Hollandse borst opgezet en tegenkracht geboden; ze was niet erg blij en leek oprecht beledigd dat zij met haar knappe gezichtje haar zin niet kreeg. Mooi zo, laat dit een les zijn.

In de eerste escape room spelen we twee verschillende kamers; de eerste is erg goed ingericht, met allemaal prachtige kunstwerken aan de wand en een politieagent in de kamer die voortdurend via zijn mobilofoon contact houdt met het SWAT team; over 60 minuten ontploft hier een bom, en de politie neemt dat erg serieus. Gaaf gedaan!
De bedoeling is dat we 8 puzzels oplossen, waarvan het antwoord een woord is, dat we vervolgens moeten invullen op een kruiswoordraadsel. We zitten in een kamer vol kunst van onder andere Picasso, en na 4 puzzels hebben we GUE....A. Tja, dat was niet heel moeilijk, dus we vinden in een kunstgids dat de Guernica is gemaakt in 1937 en daarmee finishen we in 39 minuten als snelste team ooit. Het andere team van judges ziet trouwens nog sneller dat het om de Guernica gaat en finisht in 37 minuten. Erg suf.


Riccardo, Dustin, Eder, Jurgen.

De andere kamer hier is met afstand de slechtste kamer die ik ooit gespeeld heb. We vinden een dagboek (in het Portugees) van 8 pagina's, en daarin staan alle hints. Van de 4 spelers kan er slechts 1 Portugees lezen, dus we zaten allemaal een beetje te wachten. Weinig puzzels, dus we waren vooral op zoek naar wat we in vredesnaam nu konden gaan doen, en een deel van de oplossing was gewoon alle opties brute forcen. Wat een afknapper.

Voor de lunch zijn we naar een enorme overdekte markt geweest. Allemaal stalletjes met vlees, vis, zeevruchten, koekjes, snoepgoed, en een stalletje met een exotische delicatesse uit het verre Europa: Hollandsche Stroopwafels! Niet te eten, in plaats van karamel bereid met roomboter zijn de gortdroge en allerminst knapperige wafels gevuld met een klonterige suikerpasta. Gelukkig heb ik 5 kg bij me
Op de markt is de beste fruitstal van het land; naast de lekkerste mango die ik ooit heb gegeten, hebben ze allerhande bizarre vruchten zoals dragonfruit/pitahiya, graviola, fruta do conde, zoete citroen ter grootte van een grapefruit, en vruchten waarvan ik nog nooit gehoord had en de naam niet kan herinneren. Riccardo, Jurgen en ik slaan wat fruit in, zonder ons zorgen te maken om de prijs. Achteraf blijkt dat ik voor 6 stuks exotisch fruit en een schaal dadels 45 euro moest betalen... maar het was het waard!


Links stroopwafels, rechts Riccardo met bij zijn linkerhand graviola en fruta de conde

Daarna lunchen we met een typisch Braziliaans gerecht in (naar eigen zeggen) de beste pastel-maker van het land. Pastel is gewoon een taaie gefrituurde kaassoufflé, die naar keuze ook met vlees en andere dingen gevuld kan worden. Ik was niet onder de indruk, maar wellicht dat de niet-vegetarische varianten wél lekker waren.

Na de lunch haken de meeste mensen af, maar ik speel met Eder (de local die alles geregeld heeft) en TJ nog een room. En daarna nog een, om het af te leren. Geweldige rooms, goed verzorgd, en erg uitdagend. Afgezien van de 45 euro aan fruit heb ik vandaag ook 90 euro aan escape rooms uitgegeven, en daarmee is dit de duurste dag in Brazilië tot nu toe... en ik hoop dat het zo blijft, want ik had er op gehoopt dat alles hier bizar goedkoop zou zijn.


Vrijdag 1 juliVandaag is mijn eerste GP dag! Omdat het formaat Trio Sealed is, zijn er geen byes en dus ook geen Last Chance Trials. Wel een hoop On Demand Events en Scheduled Events, allemaal op Regular REL, dus ik kan doen waar ik goed in ben: lekker rond lopen, veel met judges praten, spelers entertainen. Ik heb geen specifieke herinneringen aan deze dag, en al helemaal geen zinvolle aantekeningen, maar om de een of andere reden ben ik tot laat gebleven. Het idee was dat ik een halve shift zou draaien, maar blijkbaar was ik veel langer nodig en heb ik een hele shift gedaan. Maar hoe, wat of waarom? Geen idee meer.
Er was een mini-conference gepland, en daarvan werd ik ad hoc manager gemaakt. Tiago, ik en Riccardo presenteren alle drie een kort seminar over respectievelijk regelvragen in SOI Sealed, welcome to your first GP, en Hidden Card Errors. Maar liefst 12 judges kwamen opdagen, dus volgens mij hebben we een prima job gedaan en bijgedragen aan een beter toernooi, nog voordat het toernooi zelf van start was gegaan!
Wat me opviel was de grote hoeveelheid aan Duitse namen zoals Klingelfus; mijn eerste instinct was "ik weet wat je (over)grootvader heeft gedaan", maar dat blijkt onterecht: volgens Wikipedia zijn er al heel lang heel veel Duitsers in Brazilië en zijn er juist nauwelijks Duitse immigranten bijgekomen in de jaren 40 van de vorige eeuw. Sowieso is de etnische diversiteit enorm: je ziet alle kleuren hier langskomen, en op het oog lijkt iedereen prima met elkaar te kunnen samen leven.


Zaterdag 2 juliOp eigen verzoek ben ik vandaag XO; in deze rol ben ik de directe assistent, secretaris en doorgeefluik van de HJ. Ik ben verantwoordelijk voor een deel van de communicatie en dien als vangnet: ik denk met de HJ mee, dien als klankbord voor appeals, houd de klok in de gaten als de HJ in een investigation zit, allemaal super spannende dingen. In de praktijk blijkt dat ik 1 appeal geshadowd heb (en die was niet super boeiend), 0 DQ's gezien heb, en vooral rond heb gelopen.
En toch was dit een fantastische rol! Ik had geen team om te leiden, geen praktische verplichtingen, geen judges die me direct nodig hadden of moesten kunnen vinden, dus ik was echt vrij om rond te lopen en interactie te hebben met wie ik maar wilde! Ik heb ontzettend veel judges gesproken, en gedaan waar ik goed in ben: andere mensen inspireren en blij maken. Volgens Riccardo was dit een bijzonder nuttige bijdrage aan het event, en ik denk dat ik het daar mee eens ben. Het is een beetje de IT crew: onzichtbaar, niet duidelijk wat ik nou precies gedaan heb, maar mede dankzij mij liep het event beter en waren de judges blijer. Ik ga volgende keer weer om deze rol vragen!
Ik had gehoopt hier meer over interessante calls te vertellen, maar SOI is inmiddels wel behoorlijk uitgekauwd, en met 3 spelers per team is er vaak wel iemand die weet hoe de kaarten werken. Zelfs die ene appeal was niet spannend, het was een triviale rewind die de floor judge niet wilde doen omdat hij nu eenmaal nooit rewind... en dat leidde inderdaad wél tot een interessant gesprek en een uitstekende gelegenheid voor mentoring.


Zondag 3 juliIk sta op het schema als generieke Public Events Floor Judge. Als ik binnenkom, duwt de Judge Manager me met paniek in de ogen een clipboard in handen, vertelt dat de PE manager nu HJ van de SSS is, en dat ik zijn taak moet overnemen. Er zijn ongeveer 3x zo veel spelers als verwacht... de SSS heeft 420 spelers, het onschuldige Swiss Modern event blijkt opeens over de 64 spelers heen gegaan te zijn, en overal is een schrijnend tekort aan judges.
Ik amuseer me kostelijk, blus links en rechts brandjes, verschaf de SSS extra judges, leen tijdelijk wat judges van het Main Event zodat ik mijn judges op break kan sturen, leen een ervaren judge van de SSS terug om enkele events voor te bereiden en op te starten, en overleef alles tot de mid shift zich aandient. Daarna loopt alles op rolletjes, kan iedereen op pauze, zijn alle events redelijk gestaffed, en hebben we een zaal vol mensen die lekker aan het spelen zijn.

Nog zomaar een observatie: Brazilianen zijn erg aanrakerig; niet alleen een knuffel bij het begroeten, maar ze leggen graag een hand op je arm of schouder tijdens het praten. Zelfs als ze boos zijn of het oneens zijn met een ruling, maken ze fysiek contact, en ik zie judges ook vaak hun hand op een speler leggen tijdens een ruling. Dit is misschien wel het belangrijkste culturele verschil dat ik hier zie: in Europa moet je van andere mensen af blijven, en zeker als je achter ze staat en een officiële rol vervult met mogelijk slecht nieuws. Volgende keer dat ik een Braziliaanse judge in Europa zie, zal ik hem er misschien op moeten wijzen.

Aan het einde van de dag neem ik de Super Sunday Series over, Riccardo doet de Top 8 van het Main Event, en we zijn toevallig tegelijk klaar. We lopen naar het hotel, nemen een snelle douche, en houden een taxi aan om ons naar het judge dinner te brengen. Vroeger was taxi rijden een skill, tegenwoordig kan iedereen met een rijbewijs en een GPS het doen, maar helaas was er geen Uber beschikbaar op korte termijn. Nou ja, judge dinner was toch niet ver van de venue of het hotel, dus het geld was niet doorslaggevend. We geven de chauffeur een papiertje met het adres en hij begint rond te rijden. Na een half uur komen we ergens aan waar we helemaal niet moeten zijn, hij vraagt wat hulp aan collega's, en uiteindelijk keren we om. Na 45 minuten staan we eindelijk bij het juiste restaurant, en staat de meter op 50 R$ (15 euro), wat belachelijk is. We checken nogmaals of het adres dat we hebben opgegeven correct is, en als we buiten de taxi aan het klagen zijn, ruiken we ook de alcohol geur... Uiteindelijk betalen we 30 R$ en zijn we blij dat we ook dit avontuur hebben overleefd.

Het diner is al half voorbij, mensen beginnen al weg te gaan, we zitten aan 1 lange tafel zodat we niet met veel mensen kunnen praten, het is een van de minst geslaagde judge dinners die ik me kan herinneren. Het vlees schijnt fantastisch te zijn, maar de salad bar en het dessert zijn een enorme tegenvaller. Ah well, het was een avontuur!


Maandag 4 juliVandaag is een reisdag, en ik ontdek dat Riccardo enorm bang is om een vlucht te missen; ik breng bij voorkeur zo min mogelijk tijd door op vliegvelden, maar Riccardo neemt graag royaal de tijd. Prima, ik heb vandaag toch niets beters te doen, laat staan dat ik ergens energie voor heb.


Dit heb ik niet zelf gezien, maar ik zag dit plaatje op internet vlak voor mijn vertrek naar Brazilië. In de praktijk valt het allemaal best mee.

Direct na aankomst is het verschil tussen Rio de Janeiro en Sao Paulo duidelijk: Rio is veel mooier, vriendelijker, leuker, er hangt een fijne geur van de zee en natuur. De stoep is zelfs iets minder slecht dan in Sao Paulo, maar ook hier is bijna alles stuk en heeft een reparatie en een likje verf nodig. De stad is niet zozeer vergane glorie, maar vroeger erg mooi gebouwd en vervolgens slecht onderhouden.


Een likje verf en wat cement zouden wonderen doen.

Het hele hotel ademt de sfeer van luxe in 1920; dit is wat ik herken uit oude verhalen van grootouders en boeken, en vooral uit het Hollywood Tower Hotel in Disneyland Parijs (wat verklaart waarom ik de liften hier niet helemaal vertrouw). Overal personeel in bizarre kostuums die op een filmset thuis horen, in het restaurant zelfs obers in een soort extreem goedkope smoking met vlinderdasje. Het enige wat dit beeld compleet verstoort zijn de gasten: in deze setting hoopte ik op heren in pakken en dames in avondtoilet, maar helaas, het zijn allemaal toeristen op slippers en in korte broek.

's Avonds doen we weinig anders dan de tassen uitpakken en op zoek gaan naar een restaurantje in de buurt. We vinden een van de vele buffetten: neem een bord, schep op waar je zin in hebt, en betaal voor het gewicht van je maaltijd. Een fantastische keuze uit allerhande groenten, fruit, vlees, vis, bonen, allemaal erg lekker en voor een buffet in rechauds echt van prima kwaliteit. Maar ik heb wel het gevoel dat de prijs is gebaseerd op mensen die vooral vlees op hun bordje gooien, en dat ik veel te veel betaal voor mijn groenten met bonen... Op zich is 15 euro voor een avondmaaltijd niet veel geld, maar voor een buffet in Brazilië vind ik het wel duurder dan verwacht.

Na de maaltijd doen we iets erg bijzonders: in het donker maken we een wandeling over het strand. Ik denk dat ik al 15 jaar niet meer op het strand ben geweest, en ik vind er meestal geen deuk aan, met alle vervuiling en pijnlijke dingen tussen het zand. Maar aan de Copacabana is alles anders... het water is strak blauw, het zand is super fijn, schoon, zacht en mooi witgeel, het voelt heerlijk onder mijn blote voeten. We kopen een kokosnoot waar ter plekke de kop van af wordt gehakt, rietje er in, en ik kan me weinig voorstellen wat dit tafereel nog beter zou maken. Wow.


Dinsdag 5 juliDit blijft een reis vol nieuwe ervaringen; normaliter ben ik geen fan van georganiseerde tours, maar Riccardo heeft 3goede argumenten: de stad is enorm, we hebben niet veel tijd hier, en de vlucht was erg duur ten opzichte van de kosten van deze tour. We gaan voor de Rio in One Day tour, 100 euro per persoon, maar dan zie je wel echt alle hoogtepunten. De kathedraal, Cristo Redentor, stukje regenwoud, uitzicht over een van de beroemdste favela's (sloppenwijken), rit met een kabelbaan naar de top van de Suikerbrood berg, zelfs een stop van 5 minuten bij het voetbalstadion. Ik ben erg blij dat we deze tour hebben gedaan, op eigen kracht hadden we waarschijnlijk nooit alles kunnen zien, en zeker niet in 1 dag. De gids heeft duidelijk lol in zijn vak en maakt onze trip tot een waar genoegen.


Deze favela (sloppenwijk) kijkt uit over een prachtig stuk van de kust; hier kun je al wonen voor 100 R$ per maand, en voor een beetje meer heb je zelfs elektriciteit en sanitaire voorzieningen. Iets lager op de berg (met hetzelfde fantastische uitzicht) onbetaalbare villa's.

Het uitzicht vanaf het Christus beeld en de Suikerbrood berg zijn geweldig, ik heb nog nooit zo'n mooi panorama gezien. Je kijkt uit over de hele kust, ziet alle beroemde stranden, en ziet echt goed hoe enorm groot en dichtbevolkt de stad is. Opmerkelijk genoeg is er een enorm kerkhof midden in de stad, ik had verwacht dat die grond al lang door een project ontwikkelaar zou zijn opgekocht, maar heilige grond is nu eenmaal heilig in dit land.


Van links naar rechts: Riccardo, Christus de Verlosser, Dustin. Vanaf Zijn voeten een waanzinnig uitzicht over de stad met rechts onderaan het kerkhof.

Wat gebeurt er als je twee gepassioneerde judges naast elkaar in de bus zet? Dan wordt er heel veel gepraat over judgen, het judge programma, judges, reizen, mensen, avonturen... eigenlijk alles behalve Magic, want dat spelen we allebei niet meer wegens tijdgebrek en verslapte skills. Mijn belangrijkste vraag aan Riccardo is of hij me op enigszins korte termijn als GP HJ ziet, maar zijn antwoord is hetzelfde als dat van 2 andere GP HJ's die ik hetzelfde heb gevraagd: nee, eigenlijk niet. Ik heb de reputatie dat ik logistiek zwak ben (niet mijn sterkste kant, maar ik ben zeker niet ondergemiddeld voor een L3; voor GP HJ moet je echter een genie zijn op dit vlak). Ik laat me internationaal niet voldoende zien wat betreft mijn expertise op het gebied van policy (ik doe dat inderdaad meer binnen de BeNeLux, en dit is niet mijn grootste interesse). Als GP HJ moet je excelleren in logistiek, policy en people skills zijn ook enigszins belangrijk, en dat laatste is nou net het gebied waarin ik uitblink. Ik moet dus hard werken aan die andere gebieden, mezelf meer in de schijnwerpers plaatsen, en dan ben ik misschien over een jaar er klaar voor. Jammer, ik dacht zelf dat ik al veel dichterbij was en denk dat ik het erg goed zou doen in een rood shirt, maar waarschijnlijk inderdaad beter als Appeals Judge dan als Head Judge. Ik ga er aan werken en solliciteer over een half jaar weer voor deze functie!


Woensdag 6 juliEen rustig dagje met een uitgebreide strandwandeling, prachtig uitzicht (zowel over de zee met indrukwekkende golven als over het strand met indrukwekkende halfnaakte jongemannen), en natuurlijk weer erg mooie gesprekken over judges. Het is heerlijk hoe ongeremd en direct Riccardo is als hij geen rood shirt draagt, en ik leer een hoop meer over de andere mensen in het programma.
We lopen wat in de buurt rond, maar inmiddels heb ik wel genoeg architectuur gezien, het is nu grotendeels meer van hetzelfde (al blijft het een unieke en interessante stijl).
We hebben om de hoek een sappenbar ontdekt die allerlei spannende verse vruchtensappen verkoopt, mijn streven is om daar 2x per dag een ander sapje te proberen. Tot mijn grote vreugde hebben ze hier sap van graviola, mijn nieuwe favoriete vrucht! Sapjes kosten 2 a 3 euro per halve liter, zijn goddelijk, en hopelijk nog enigszins gezond ook. In de supermarkt kosten alle vruchten die in Nederland exotisch en onbetaalbaar zijn helemaal geen deuk, 5 carambola's voor minder dan een euro, en allerlei vreemde vruchten waarvan ik niet eens weet hoe je ze moet eten. Een paradijs dus
Riccardo vertrekt morgenochtend vroeg, dus we besteden onze laatste avond samen goed: we eten weer bij het fantastische buffet (als dessert de beste dulche de leche die ik ooit heb gehad, dat spul is verslavend lekker!) en nemen daarna plaats op het dakterras van het hotel. 14 verdiepingen hoog, en een prachtig uitzicht over de stranden en de wijk Copacabana. Een Italiaanse judge heeft Riccardo een aantal scenario's met betrekking tot Hidden Card Errors toegestuurd, die we bespreken. We zijn het over de meeste scenario's eens wat de ruling volgens het boekje hoort te zijn, en ook dat de huidige policy in te veel gevallen niet naar behoren werkt. Het makkelijke antwoord is: als spelers fouten maken, moeten ze niet zeuren over nadelige consequenties... maar volgens ons kan de policy makkelijker, duidelijker en beter gemaakt worden! Maar helaas, wij hebben geen directe invloed op hoe de IPG er uit ziet en kunnen alleen suggesties doen.


Donderdag 7 juliOm er toch nog een klassieke stedentrip van te maken, neem ik vandaag de metro naar het centrum en bezoek enkele musea en kerken, een strikte vereiste om een vakantie het Dustin Seal of Approval (TM) te kunnen geven. Het nationaal museum voor de schone kunsten is echt een dieptepunt. Er staan een stuk of 50 neoklassieke beelden, die er allemaal prachtig en erg bekend uit zien. Dat klopt ook: het zijn stuk voor stuk replica's van topstukken uit het Louvre, het Prado en het Vaticaan. Tja. Begrijp me niet verkeerd: het is fantastisch dat Brazilianen zonder hun land te hoeven verlaten deze topstukken kunnen bewonderen, en het scheelt Amerikanen weer een tripje naar 3 verschillende Europese landen. Maar voor mij persoonlijk is hier geen deuk aan.
Verder wat schilderijen die niet van voldoende niveau zijn voor een Europees museum, en wat moderne Braziliaanse kunst waar ik geen deuk aan vind. Maar de 5 R$ aan entreegeld meer dan waard, onvoorstelbaar hoe ze daarvan zoveel personeel kunnen betalen.

Nog zomaar iets wat me nu opvalt (het viel me in Sao Paulo al op, maar toen besefte ik me nog niet dat het opmerkelijk was): in Europa heb je kluisjes in musea die je zelf mag openen en sluiten, of je geeft je tas af bij de garderobe en krijgt een nummertje. Hier werkt het anders: er staat iemand achter de balie, diegene stopt je tas in een kluisje, sluit ostentatief dat kluisje en geeft jou de sleutel. Ik vermoed dat mensen de garderobe-medewerkers niet vertrouwen en dit een veiligheidsmaatregel is.

Na het museum een culinaire attractie: tijd om de tapioca een herkansing te geven. Er staat een straatkarretje met een enorme rij, dus die zal wel goed zijn. Na 10 minuten wachten ben ik aan de beurt en bestel tapioca met kokos en dulce de leche (doce de leite in het Portugees). Waanzinnig lekker! De tapioca is smeuïg en krokant tegelijk, dulce de leche blijft mijn favoriete smaak, en de kokos zorgt voor een perfect mondgevoel. Hier lust ik er wel meer van, maar ik houd me in.


Het Theatro Municipal en interieur van een kerk in Rio de Janeiro.

Rio blijkt een uitgebreide wandelroute te hebben: Walk Rio. Ik loop die een stukje, bezoek een paar kerkjes en zie heel veel mooie grote gebouwen, maar het merendeel is vooral heel veel meer van hetzelfde. Het Nationaal Theater is wel erg mooi, maar ik had prima kunnen leven zonder dat gebouw ooit gezien te hebben. Ik merk dat ik een beetje klaar ben met toerisme, ik heb geen behoefte meer aan nog meer musea, kerken en architectuur, en ik besluit dat ik het wel gezien heb in het stadscentrum. Terug naar het hotel dus, douchen en omkleden voor de laatste attractie van mijn vakantie in dit nieuwe continent: het Laatste Avondmaal.

Sinds ik ben gestopt met roken (inmiddels al weer bijna 2 jaar geleden!), geef ik het geld dat ik eerst aan sigaretten uitgaf, nu uit aan eten in restaurants met een Michelin ster, en dan bij voorkeur tijdens een reis naar een GP. In Sao Paulo waren geen restaurants die me aanspraken, maar in Rio vond ik er maar liefst 2 die er erg goed uit zien. Helaas was Lasai al helemaal vol geboekt, maar gelukkig was Eleven Rio nog beschikbaar. Na al het eenvoudige en eerlijke eten van de afgelopen week, was dit een heerlijke traktatie! Ik ben dol op het gedoe met meerdere sausjes, een stipje van dit en een krokantje van dat, en prachtige opmaak die mooier is dan menig schilderij in dit land. Enkele hoogtepunten van het diner: aan tafel werd met een of ander destilleerapparaat een bouillon getrokken van gedroogde paddenstoelen, het pre-dessert werd geserveerd vermomd als knaloranje vrucht in een bonsai boompje, en het dessert combineerde Braziliaanse mango met Belgische chocolade voor een culinair orgasme. Het menu hier was nog iets duurder dan in vergelijkbare Europese sterrenzaken, maar het staat wel in mijn top 5 van beste restaurants waar ik ooit geweest ben, alles klopte gewoon helemaal en de smaken en presentaties waren een pareltje.


Gedistilleerde paddenstoelenbouillon en mango met chocolade (friandises op de achtergrond).

Na afloop wil ik naar het hotel wandelen, dus ik vraag aan de serveerster in welke richting Copacabana Beach is. Ze kijkt me stomverbaasd aan, dus ik leg uit dat ik wil gaan wandelen. Ze kijkt me aan alsof ik een marsmannetje ben, herstelt zich dan, en zegt gedecideerd dat ik dat absoluut niet moet doen, levensgevaarlijk, en dat ze nu onmiddellijk een taxi voor me gaat regelen. Ik was heel even vergeten dat je in Brazilië 's avonds beter niet over straat kunt gaan...


Vrijdag 8 juliIk ben een beetje klaar met Rio, en weet niet goed wat ik vandaag wil doen. Zeker niet het centrum in voor nog meer van dezelfde architectuur en matige musea, het is te koud en te bewolkt voor het strand, volgens Tripadvisor is er echt helemaal niets boeiends in de buurt (afgezien van het strand, nachtclubs, en georganiseerde tours langs Cristo Redentor), dus ik slaap lekker een beetje uit, ga uitgebreid naar de gym, en besluit tot het einde van Copacabana Beach te wandelen. Een flinke trip van meer dan 2 km, die alleen maar meer van hetzelfde is: 20 meter breed zandstrand, elke 10 meter een nieuw stalletje dat kokosnoten en caipirinha verkoopt, en heel veel straatventers met zonnebrillen, souvenirs, flesjes gekoeld water en snacks.


Copacabana Beach, het mooiste strand waar ik ooit geweest ben.

Een schoenpoetser spreekt me aan en wijst op mijn schoenen, maar ik heb daar totaal geen behoefte aan. Tot ik beter kijk en zie dat er een enorme klodder mosterd op mijn rechterschoen zit, die er een paar minuten geleden nog niet zat; helaas zie ik zijn handlanger nergens. Het is een klein mannetje, ik weet zeker dat ik een klein bankbiljet in mijn zak heb, dus ik besluit hem mijn schoen te laten schoonmaken. Ik betwijfel of dit gezond was voor mijn schoenen, maar in ieder geval is de mosterd er nu van af. Daarna komt natuurlijk het moment waarop ik al was voorbereid: het mannetje vraagt om geld, en vertelt doodleuk dat een schoenpoetsbeurt 50 R$ (15 euro) kost. Ik houd een biljet van 5 R$ op en zeg hem dat dat is wat hij krijgt. Een hoop gesputter, hij wijst op wat gekrabbel op zijn schoenpoetsdoos waar toch duidelijk staat dat sandalen 30 R$ en schoenen 50 R$ kosten, en ik bied hem de keuze tussen 0 R$ en 5 R$. Hij blijft sputteren, dus ik loop weg met het 5 R$ biljet in mijn hand, dat hij er toch maar uit grist. Ik vind het mooi dat zo'n mannetje uit de favela probeert zijn kostje bij elkaar te scharrelen, maar ik weet niet wat ik triester vind: dat hij probeert toeristen af te zetten, of dat er toeristen zijn die er voor vallen of het niet aandurven hem te weigeren zijn fantasietarieven te betalen.

Dan is het tijd voor vertrek; een laatste rit door de stad met een gratis shuttle busje van het hotel, en anderhalf uur later sta ik op het vliegveld. Het inchecken van mijn bagage gaat super snel, security is binnen 5 minuten gepiept, maar dan volgt een enorme rij voor paspoortcontrole. Geen idee waarom dit zo bizar lang duurt, het ziet er allemaal enorm inefficiënt uit. Uiteindelijk krijg ook ik een stempel in mijn paspoort en word ik door honderden meters aan tax free shops gedwongen voordat ik eindelijk de gate bereik.

Het was een mooi avontuur, ik had dit niet willen missen, en ben blij dat ik een stukje van dit continent heb gezien. Maar het is geen land waar ik per se naar terug hoef, zo boeiend vond ik het nou ook weer niet. Hoewel, ik heb goede verhalen gehoord over de Iguazu Falls, dus volgend jaar na GP Sao Paulo 2017, gaan Riccardo en ik die bezoeken! Ja, we zijn allebei al door de organisator verzekerd van ons plekje volgend jaar, en die uitnodiging neem ik graag aan. Maar ik ga mijn trip anders inrichten dan deze keer, dat wel! Meer natuur, meer strand, minder steden. En natuurlijk weer Magic!


Zaterdag 9 juliNee, niets boeiends, maar ik laat geen kans onbenut om te vermelden dat bij thuiskomst Luce en ik ontzettend blij waren elkaar weer te zien. Hier zijn wat foto's!


Luce, mijn kleine prinsesje!

Zondag 10 juliWat is de beste manier om van een jetlag af te komen? Een WMCQ headjudgen natuurlijk! Nee hoor, ik ben totaal niet verslaafd aan judgen...


De judge staff voor de WMCQ: Kenny, Mark, Dustin, Axel, Toby, Jasper, Kurt.

Bedankt voor het lezen, greetz,

Dustin.

 Reactie plaatsen

Reacties (4)

Scroll: [boven|reacties|beneden]
12-7-2016 11:23:00

Leuk stuk om te lezen. Ik ben zelf in 2004 in Brazilië geweest, best wel wat zaken zijn herkenbaar maar zo te lezen is het er niet bepaald socialer op geworden ....

Iguacu Falls is echt een aanrader, absoluut een van de mooiste plekken die ik ooit gezien heb. Doe jezelf een plezier en bekijk het zowel van de Braziliaanse als de Argentijnse kant (dat moet op 1 dag kunnen).

12-7-2016 12:15:00

In een dag? Sao Paolo ligt net zo ver van Argentinië als Duitsland ligt van Spanje.

Mooi verslag van het avontuur in twee grote steden van Brazilië! Heb jij enige aanwijzingen gezien dat over zes weken daar de Olympische Spelen bezig zijn?

12-7-2016 12:37:00

In een dag, mits je al daar bent. Wij verbleven in Foz do Iguacu. Vanuit Sao Paulo is het inderdaad nog een best stukje vliegen.

12-7-2016 15:46:00

Altijd weer leuk, D!

Scroll: [boven|reacties|beneden]