Succes en veel plezier met jouw boek!

"Een vrouw zou, naar horen spreken - er wordt geen informatie vrijgegeven door de dienders, naar Rotterdam vervoerd worden. Hartstilstand. Uiteindelijk rijdt de ambulance weg, zonder zwaailichten maar met de vrouw aan boord. Even later volgt de helicopter, wederom met een enorm geraas."

Ik zou nog eens goed naar bovenstaande tekst kijken. Ik weet niet of je dit bewust zo hebt opgeschreven als een soort keuze in jouw schrijfstijl, maar ik heb hier het idee dat er een paar dingen (grammaticaal) niet kloppen.
"horen spreken" -> "horen zeggen"?
Als je een deel van de zin wilt benadrukken door er een streep tussen te zetten, hoort er aan het einde van dat zinsdeel ook een streep. Of je kiest voor twee komma's.
Zijn mensen "aan boord" van een ambulance?
Dat een helicopter (niet helikopter?) met een enorm geraas vertrekt, wil ik wel begrijpen. Maar hoezo "wederom"?

Maar dat je kiest te schrijven in de ik-vorm, dat kan best. Ik heb voor mijn boekenlijst ook boeken in de ik-vorm (bijvoorbeeld Oeroeg) gelezen.

Nice, dat zijn nog eens tips! Ik ga weer aan de slag

Bij de eerste zin dacht ik 'barf'. Een zin die al zo vaak in zoveel boeken te lezen valt, beetje zelfverheerlijking. vervolgens boeide de rest van de 1e alinea wel. Ik denk dat je met die zin niets over jezelf maar meer over de omgeving en situatie wilt schetsen. Ik zou De eerste zin herschrijven zodat hij over de buurt en niet over jou gaat.

Hey, voordat ik je tips kan geven zou ik graag weten:
- wat je doel met dit boek is
- of dit een roman of autobiografie oid moet worden
- wat voor genre dit in valt

Ziet er mooi uit, zou alleen wel letten op de vele stijlfouten.

Inhoudelijk vind ik het echt top. Ik heb zelf veel geschreven, alleen heb ik, wellicht net zoals jij, veel negatieve reacties gekregen omdat ik nogal gevoelige en controversiele onderwerpen behandelde. Laat je niet tegenhouden door die reacties!

Damn, dat zijn meer tips dan ik verwacht had! Zowel qua opbouw/motivatie als stijl/spelling: geweldig!

@ Conway: geen zorgen. Na alles wat ik hier op NM heb geschreven, komt dat wel goed

Antwoorden op Tim's vragen:

"Hey, voordat ik je tips kan geven zou ik graag weten:
- wat je doel met dit boek is
- of dit een roman of autobiografie oid moet worden
- wat voor genre dit in valt "

1. Het doel van dit boek is vooral mensen laten nadenken terwijl ik mijn hart kan luchten over dingen die ik tegenkom in mijn leven.

2. Half-om-half denk ik. De mix staat me wel aan, maar zou niet orecies weten of en hoe dat uitgewerkt zou worden.

3. Genre.. Absoluut geen triller ofzo. Gewoon een boek waardoor mensen gaan nadenken over dingen in het leven. Denk dat psychologie en filosofie het dichtst in de buurt komen?

'Gewoon een boek waardoor mensen na gaan denken over dingen in het leven' klinkt nogal pretentieus. Alsof zij dat niet doen totdat jij jouw (unieke) gedachtegang aan ze schonk. Dit druipt voor mij dan ook van de tekst af.. Daarnaast springen de gedachtegangen, en dus ook de tekst, van hak op tak; en spreek je jezelf tegen.

Zou je nog meer kunnen posten?

"'Gewoon een boek waardoor mensen na gaan denken over dingen in het leven' klinkt nogal pretentieus. Alsof zij dat niet doen totdat jij jouw (unieke) gedachtegang aan ze schonk. Dit druipt voor mij dan ook van de tekst af.. Daarnaast springen de gedachtegangen, en dus ook de tekst, van hak op tak; en spreek je jezelf tegen.

Zou je nog meer kunnen posten?"

Waar haal je dat vandaan? Ik wil mensen laten nadenken over dingen die misschien normaal gesproken niet in hun omgeving afspelen. Ik pretendeer niks pretentieus, ik doe niet alsof ik veel meer nadenk dan de rest, etc. Dit is alleen wel een van de bedoelingen waarom ik het wil gaan schrijven. Sorry dat dat dan niet zo uitgelegd is als jij graag zou zien.

Waar spreek ik mezelf tegen?

En ja, ik ben bijna klaar met het eerste hoofdstuk.. Ik weet dat er veel fouten in staan, die verbeter ik het liefst nog eerst. Ik zal kijken wanneer ik wat meer kan posten.

Ben wel benieuwd naar meer eigenlijk.
Misschien dat ik mijn geschreven stuk hier ook nog wel plaats, ben wel benieuwd wat mensen er hier van vinden.

Ik schrijf over dingen in de maatschappij die mij niet aanstaan. Zo ook over de gruweldaden van Breivik. Toch kwam een stuk van mij op internet genaamd "Breivik, net even iets anders" mij op veel kritiek te staan.

"...maar uiteindelijk is hij een eenzaam dier, geen groepsdier....
...de mens wil niet buiten de groep staan.."

"...maar uiteindelijk is hij een eenzaam dier, geen groepsdier....
...de mens wil niet buiten de groep staan.."


" De mens zal alles zo mooi mogelijk proberen aan te kleden, maar uiteindelijk is hij een eenzaam dier, geen groepsdier." Hoe slaat het eerste deel van deze zin op het laatste, zeker gezien de context?

Dit geldt voor een groot deel van de tekst. Concrete tip: probeer niet al je gedachten in 1 alinea te proppen. Wellicht denk je op eenzelfde manier, maar het is vrij warrig en moeilijk te volgen.

bijvoorbeeld --> mens is een groepsdier vs eenzaam dier. Neem hier een alinea voor ipv een zin. Nu staat er iets over eenzaamheid, gluren, porno, afrika, liefdadigheid, etc. De algemene strekking is te volgen, maar het zou een stuk beter uiteen gezet kunnen worden - mijns inziens.

Daarnaast houd ik persoonlijk (!) niet van negatieve one-liners als: "wij leven op onze leugens" en "de mens is egoistisch en hypocriet"

Wel leuk dat je aan het schrijven bent. Heb je de inspiratie opgedaan na de break-up met je vriendin?

ga zo door!

Pretentieus is een woord dat mij een beetje in het verkeerde keelgat schiet Matthijs.

Was Jezus pretentieus? Of Gandhi? of Berlusconi?

Nee, dat zijn mensen die ideeen hebben en deze willen delen met de wereld. Je kunt ervan houden of niet, maar ze geven gewoon hun visie en dringen mensen helemaal geen ideeen op.

Je zou kunnen zeggen dat Jezus wel degelijk een bepaald idee opdringt. Berlusconi niet aan de gehele wereld, maar er zijn zeker een aantal - net geslachtsrijpe - meisjes die zijn ideeën opgedrongen hebben gekregen.

Pretendeer pretentieus is trouwens een tautologie, als ik mijn Nederlands lessen goed herinner.

Omdat ik wat verzoeken heb gekregen toch even een stukje uit mijn schrijfwerk:

Uit Breivik, net even Anders.

"...Zit Edward niet in Noorwegen?" Verbaasd kijk ik mijn grootmoeder aan. Verdomme, ze heeft gelijk, denk ik bij mezelf. Een schat van een vrouw hoor, mijn grootmoeder, maar sinds haar opkomende dementie neemt niemand haar eigenlijk meer serieus. Toch was ze nu scherper dan iedereen in de kamer. Het was mij volledig ontgaan omdat ik al een tijdje ruzie met hem heb, maar mijn buurman Edward zit op dit moment in Noorwegen.

We zitten met de halve familie aan de buis gekluisterd, omdat er iemand aan het rondschieten is in het prachtige land van de fjorden en de stoeptegels. We zijn muisstil omdat we het nieuws willen verstaan. Al snel gaat er een zucht van opluchting door de kamer; het zijn maar kinderen. Edward zal wel veilig zijn.

Doorgaans sta je er niet bij stil, maar op een moment als dit koester je toch de mensen om je heen. Ook je buurman waar je het misschien helemaal niet goed mee kan vinden. Mijn eerste reactie van angst voor het leven van mijn buurman geeft mij hoop in het goede in mijzelf.

Ergens vind ik het wel bizar. Ik word herinnerd om over het leven na te denken na een uit de hand gelopen streek van een Noorse "Bad Boy". Kunnen alleen dit soort reacties mij over de dieper liggende betekenis van het leven doen nadenken?

Ik hoor de premier van Noorwegen een dag later zeggen dat deze daad alle Noren iets dichter bij elkaar heeft gebracht en ik ben het direct met hem eens. Zou dit niet de oorspronkelijke gedachte van Anders geweest kunnen zijn? Om iets meer liefde en gemeenschapszin in het zo verdeelde Noorwegen te scheppen? Hij wist dat mensen hem zouden haten, maar hij nam alle schuld op zich. Net zoals Jezus alle schuld van de mensheid op zich nam. Van mijn reis naar Noorwegen in het verleden weet ik nog dat de mensen daar een grote hekel hebben aan het vermoorden van een grote groep kinderen.

Achter Breiviks sympathieke lach schuilt een bepaalde genoegzaamheid. Het is goed zo, de mensen weten weer dat ze van elkaar moeten houden en het leven moeten koesteren.

.....

Dit is een stuk uit het grotere verhaal. Omdat er nogal wat negatieve reacties op andere delen van het stuk waren gekomen heb ik besloten om het tot hier aan toe hier te plaatsen.

"2. Half-om-half denk ik. De mix staat me wel aan, maar zou niet precies weten of en hoe dat uitgewerkt zou worden."
Heb je al eens "De Kleine Johannes" gelezen van Frederik van Eeden? Dat lijkt mij een inspiratievolle boek in de categorie autobiografische romans.

Een ander fragment:

------------------

Eerlijkheid is tegenwoordig een van de meest zeldzame dingen in het leven. Zowel in de (inter)nationale politiek als bij onze eigen omgeving is het moeilijk te vinden. Maar waarom is dat zo? Waarom vind men het moeilijk om oprecht te zijn en creëert hij liever een web van leugens waarin hij uiteindelijk zelf verstrikt in zal raken? De efficiëntie is daarin namelijk ver te zoeken, aangezien je veel meer tijd en moeite kwijt bent aan het creëren van nieuwe vluchtpaadjes en omwegen dan aan het luchten van je hart.

Het is moeilijk om niet voor leugens te kiezen. Ik weet hoe goed het voelt als iemand je gelooft, ik weet hoe prettig het is om ergens even van af te zijn zonder dat er weer gepraat moet worden - heck, wie weet dat niet? Iedereen heeft dat al eens meegemaakt. Het probleem zit hem in de moraal van de mens: de keuze maken. Eerlijkheid kiezen is moeilijk; je moet consequenties aanvaarden die je met leugens misschien niet zou krijgen. Mensen vergeten echter dat elke leugen uiteindelijk terugkomt en je neerhaalt als een boomerang. Het spreekwoord ga ik niet quoten, maar hij zit nu waarschijnlijk al in je hoofd. Men moet zich realiseren dat eerlijkheid dezelfde eigenschap heeft: het komt ook terug. Maar wel in een veel betere vorm dan een leugen. Eerlijkheid schept een band van vertrouwen. En vertrouwen is belangrijk. Soms zien we dat niet, maar uiteindelijk heeft vertrouwen veel meer voordelen.

Ikzelf ben vaak genoeg oneerlijk - ik ben bang voor wat er anders gaat komen. Ik aanvaard het feit dat ik uiteindelijk ingehaald wordt, maar waarom? Is het niet beter voor mij - voor iedereen - om gewoon eerlijk te zijn en proberen dat vertrouwen te scheppen? Zeker voor iemand die over 3 dagen gaat samenwonen zou dat een uitermate goede beslissing zijn. Maar toch, die angst voor de consequenties blijft knagen. Het vreet aan mij van binnen, net als de angst voor de gevolgen van het boomerang-effect. Zowel de confrontatie als de gevolgen zijn angstwekkend. Keuzes zullen gemaakt moeten worden, de tijd dringt. Uiteindelijk zal het het beste zijn voor ons beiden, dat herhaal ik constant in mijn hoofd.

-------------

Eh, dit klinkt weinig fictief, maar eerder als een soort vorm van zelftherapie. Als je wil praten over problemen dan kan dat ook zonder er een boek over te schrijven hoor

Dus terzake:

Ga je echt bijna samenwonen, en heb je twijfels daarbij? Of ga je het wellicht onder niet geheel eerlijke voorwenselen?

Tip: Kaart het aan, en praat. Met elkaar!

Ja, daar zit ik dus niet op te wachten als ik om tips vraag. Begrijp me niet verkeerd, maar dit is een eerste versie van iets wat ik graag wil doen, dus dan mag het wel wat constructiever. Verder wel bedankt voor het lezen.

Besides, wie zegt dat dit geen fictie is?

Eerlijkheid duurt het langst, ik raad je aan hier nog even op te wachten. Het wachten zal beloond worden, dan is het klaar. Over. Uit.

Ok dan een inhoudelijke tip. Probeer wat meer dialogen tussen 'levende personen' in te brengen. Als je er een roman van wil maken is wat meer flavor sowieso wel handig.

Als je er een psychologisch handboek dan is deze schrijfstijl misschien wel prima, maar daar heb ik weinig kennis van.