Fransvb (45)

4-9-2005

Aangezien dit mijn eerste column op nedermagic is, zal ik even beginnen met een kleine inleiding. Ik ben een op en top casual speler, grotendeels Johnny, maar ik bevat ook wel wat Timmy en Spike. In andere woorden: ik maak graag quirky decks rond slechte kaarten die rare dingen doen, en als het een beetje kan moet het ook nog eens vet indrukwekkend zijn en bij voorkeur ook nog een beetje competitief. Ik beschouw mezelf niet als een bijzonder goede speler of deckmaker, en mijn tournooiervaring bestaat uit 1 enkele FNM. Verwacht van mijn columns dus geen uitgebreide metagame analyses, tournooistrategiën of tips voor goede spelbeslissingen.

Ik ben al jarenlang aan het proberen Ovinomancer te breken.

Ik heb voor het schrijven van columns nog twee handige eigenschappen. Ten eerste kan ik enorm arrogant uit de hoek komen, en ten tweede erger ik me snel ergens aan. Bovendien beschik ik over aardige porties cynisme en sarcasme. Dat is handig, aangezien dat mij een vrijwel onbeperkte stroom brandstof voor columns oplevert. In het verleden heb ik dan ook voor andere sites columns geschreven over onder anderen festivalpubliek, kleuteronderwijs, gothics (in de tijd dat ik zelf nog goth was) en God vs Darwin.

En dan nu: Magic


Een Sprookje

Er was eens, lang lang geleden, in een Federale Republiek hier een aardig eind vandaan, een spel. De kaarten waren mooi, de regels waren helder, het spel was goed, en het volk was gelukkig. In deze tijd was de massacommunicatie nog niet zo ver gevorderd, internet was een luxe, en bijna elke kaart die uit een booster kwam was een verrassing. Het was een mooie, vrolijke, vredige tijd.

En het volk was gelukkig.

Op een dag had de Meester van het Spel een idee. "We bedenken meer kaarten," riep de Meester, "zodat het spel nog groter, mooier, en leuker wordt!" En dat gebeurde ook. De Meester en zijn helpers gingen met zijn allen rond een grote tafel zitten, en ze bedachten nieuwe kaarten. Het spel werd groter, mooier en leuker, en het volk was gelukkig.

Ik was er zelf niet bij, in deze lang vervlogen tijd in dat verre land, maar er wordt gefluisterd dat niet het hele volk gelukkig was. Tussen al het gejuich van het volk klonken een paar morrende stemmen. "Hmmpf, nieuwe kaarten?" en "Waar is dat nou voor nodig?" mopperden ze. "Wat is er mis met de oude kaarten?" "Als dit zo door gaat stop ik met het spel!"

Het volk juichte zo hard dat dit gemopper al snel overstemd werd, en de Meester ging verder met het bedenken van nieuwe kaarten.

In zijn aanzienlijke wijsheid had de Meester namelijk iets gezien wat het volk niet zo goed snapte. Namelijk dat de tijden veranderden. Nieuwe spelers schoven aan bij de tafels van het spel, nieuwe strategieën werden bedacht, nieuwe decks versloegen de oude. De Meester zag dat het nooit meer zo zou zijn als vroeger, en hij zag dat het goed was.

Wat namelijk essentieel is voor het succes van het spel, is dat het evolueert. Dat het met de tijd meegaat, dat het altijd nieuw en spannend blijft. En dat kan niet zonder verandering.

Magic heeft door de jaren heen heel wat veranderingen ondergaan. De grote regelverandering van 6th edition, die de meesten hier waarschijnlijk niet kennen. De nieuwe art van 7th edition. De nieuwe frames van 8t edition, waar iedereen rellen om schopte. De kleurenschijfherverdeling, de legend-regel, de "creature – race&class" templates, de aura-regel. Allemaal veranderingen. Allemaal ook verbeteringen, op misschien de art van 7th na. Niet alle spelers zullen het met me eens zijn, maar elk van de veranderingen maken magic tot een beter spel.

Bij elke verandering had je wel weer het zelfde gezeik: "Het is toch niet nodig?" "Wat is er mis met het oude?" en mijn persoonlijke favoriet: "Nu stop ik echt met magic!".

En na elke verandering probeerden ze het toch maar even, en wat gebeurde? De regelverandering van 6th liet veel tactischer spel toe, de nieuwe frames waren veel duidelijker en lieten de art veel beter uitkomen, de legend-regel liet nieuwe creatures toe en maakte leuke strategieën mogelijk. Iedereen roept voortdurend dat ze stoppen met magic, maar toch blijft het aantal spelers groeien. Denk daar maar over na.

Eigenlijk zijn de boe-roepers gewoon onzeker en bang. Ze zitten nu in hun eigen, vertrouwde wereldje, waar alles bekend is en de regels vaststaan. Maar als dat verandert, zelfs als het ten goede is, raken ze in paniek. Nu moeten ze opnieuw ontdekken hoe alles zit voordat ze zich weer veilig kunnen voelen.

(Nu is het, als ik even van het onderwerp af mag wijken, een welbekend evolutionair feit dat de wezens die zich het beste kunnen aanpassen degenen zijn die de meeste kans op overleven hebben. Met een beetje geluk zijn de boe-roepers dus over een tijdje wel uitgestorven.)

Het is natuurlijk ook voor een groot deel stoerdoenerij. Je bent natuurlijk erg indrukwekkend als je ten midden van de beginnertjes kan roepen: "Ik weet nog hoe het was vóór sixth edition!" En tja, als je die bewonderende blikken die je dan krijgt echt nodig hebt om je goed te voelen..

Maar voor een groot deel zijn de zeurende spelers vooral hun eigen opa's, die met kromme rug in hun schommelstoelen zitten en maar blijven doormekkeren dat vroeger alles beter was.

Ikzelf kijk uit naar elke verandering. Ik ben enthousiast over elke uitgebrachte set, volg alle geruchten over aankomende sets op de voet, en zie elke vernieuwing als een uitdaging.

En alle spelers die zich echt afvragen waarom er altijd vernieuwingen nodig zijn, die mogen bij dezen hun X-Boxen, MP3-Spelers en GSM's bij mij komen inleveren, dan kan ik ze wel doorverwijzen naar een mooie Amish gemeenschap waar ze lekker kunnen leven zoals hun over-overgrootvaders dat ook deden.

Echt waar, als je een beetje positief naar al het nieuwe kijkt wordt alles een stuk leuker.