Pieter Bikker (Leiden) (5)

17-4-2005

Deze column is geschreven door willem wits


“Mijn Heer, het is voor ons onmogelijk om nog langer de belastingen te betalen. Doordat ons erf op de grens tussen de noordelijke en zuidelijke provincie ligt, krijgen we alle heffingen twee keer voor onze rekening. Bovendien ligt er naast onze hoeve een trainingskamp van rijkssoldaten, en die hebben laatst door een ongeluk de helft van ons koren verbrand.”
“Waarom stuur je dan die knappe dochter niet naar een bordeel, ze zou veel geld opleveren.”
Iedereen in de troonzaal lachten arme, machteloze boer en zijn gezin uit. De boer keek verlangend naar schittering van de troonjuwelen die onder handbereik van de prins in een glazen kist lagen. Als hij één van de parels aan dat schitterende snoer zou hebben, zou hij nooit meer hoeven werken. Verbitterd en vernederd door het hoongelach liep hij naar de poort. Toen riep er ineens iemand: “De juwelen!”. De boer keek om. De glazen kast was leeg.

Op dezelfde plek, maar dan twintig meter hoger, zat Valk in een lastige situatie. Hij was er zojuist achter gekomen dat er een gapend gat in zijn plunjezak zat, en zijn plunjezak zat vol met juwelen. Bovendien hoorde hij iemand van ver roepen dat er een of andere maniak op het dak van het paleis zat. “Een verdomd rijke maniak”, prevelde hij, terwijl hij, onderwijl het gat in zijn zak ondersteunend, over een waterspuwer heen sprong. Toen hij zich afzette voor een sprong over de volgende waterspuwer hoorde hij aan een suizend geluid dat zijn hoofd er zonder die sprong heel anders uit had gezien. Hij schatte de afstand in tot de laatste rand van het dak en concentreerde al zijn mana in een spreuk die hem tijdelijk drie keer zo sterk als gewoon maakte. Na een onmenselijk snelle sprint zette hij zich af. Halverwege de sprong viel er een armband uit het gat, maar dat wist hij met zijn van nature snelle reflexen nog net te grijpen voor hij twintig meter verder op het volgende dak landde. Hij begon zich terwijl de pijlen om zijn oren vlogen af te vragen waar zijn compagnon bleef.

Honderden meters hoger cirkelde die compagnon rond. Ze speurde en speurde, totdat haar blikveld zich focuste op de paar vierkante meters waar ze de gouden glinstering van een armband had gezien. Even schatte ze de afstand in. Toen dook ze.

Het begon er voor Valk steeds slechter uit te zien. Hij had al zijn mana gebruikt voor die ene sprong en was dus nu in feite open en bloot voor de eerste de beste duellist* in de omgeving. Hij kon nog net op tijd zijn plunje omhoog houden om een pijl tegen te houden die dwars door de zak heen schoot en een paar meter verder op de grond kletterde. Toen voelde hij het warme, prikkelende gevoel van de aanwezigheid van mana. Het werd steeds sterker, en hij zag een langzame blauwe straal van licht op zich afkomen. Lanzaam, maar dodelijk. Snel pakte hij uit zijn binnenzak iets dat hij al lang bij zich droeg, maar gelukkig niet had hoeven gebruiken. Het was een minuscule glazen stolp, met daaronder een klein bakje met aarde en een schitterende bloem erin. De bloem was een fortuin waard, maar kon door een kort ritueel gebruikt worden om mana op te wekken. Hij stond op het punt om de woorden te prevelen toen hij ineens klauwtjes in zijn kraag voelde. De mensen op straat zagen het verbazingwekkende tafereel van een valk met een spanbreedte van hoogstens dertig centimeter die een volwassen man optilde en wegvloog. De duellist in hun midden vloekte hartgrondig. Hier zou de prins niet blij mee zijn.



*Duellist: een soort tovenaar die door middel van mana duelleert met andere duellisten. Met mana kunnen verschillende dingen gedaan worden, waaronder gewone spreuken, snelspreuken, en betoveringen. Bovendien kan hij mana omzetten in materie, en daarmee artefacten en monstors maken.